EMEKÇİ
İşçi mahallesinde doğdum, işçi mahallesinde büyüdüm.. İşçi bir babanın evladıyım..
Henüz onyedi yaşımdayken üniversite öğrenimim için İstanbul’a giderken cebime koyduğu paranın bir ay bile yetmeyeceğinin verdiği sıkıntıyla kalp krizi geçiren bir emekçinin oğluyum..
Niyetim ajitasyon ( kışkırtma ) değil!. Değil de; tee o günlerden bu yana değişen nedir diye soruyorum elbette!.
Salgın!
Hedefinde emekçi, gariban..
Deprem!
Hedefinde emekçi, gariban..
Acı Ekonomik Reçete!
Hedefinde emekçi, gariban..
Dün neyse bugün de aynı!
‘’ Paran kadar ‘’ vahşiliğinin çapının devasa boyutlara ulaşmasının dışında her şey aynı..
Hasta mısın? Paran kadar sağlık kardeşim..
Öğrenci misin? Paran kadar eğitim kardeşim..
İlk ve orta öğretimde her beş okuldan biri ‘’ özel ‘’.. Üniversitelere girmiyorum bile..
İzliyoruz.. Okuyoruz.. ‘’ Acaba enfekte mi oldum ‘’ sorusunun yanıtını bulmak paran yoksa eğer; ızdırap. Uzun kuyruklar, bulaşma riski, saatlerce sıra beklemek.. Paran varsa 250-350 lira arasında bir bedelle öğrenebiliyorsun özel sağlık kuruluşlarında..
Şansın yaver gitti diyelim.. Yaptırdın testini ve negatifsin!.
Bitti mi dert? Keşke!
Keşke sadece test sonucun negatif olsa!
Salgından dolayı çalıştığın kurum kapandı.. Sigortan yatmadıysa yandın kardeşim! Biraz insaflı işverene düştüysen şanslısın! Kısa Çalışma Ödeneğin çalışmaya başlıyor.. Günde 39 lira 24 kuruş!
Çalışmaya devam edeceksin diyelim.. İstanbul’dasın.. Mecburen işe gidip geleceksin toplu taşıma araçlarıyla.. O metrobüsler bir yılda Çin nüfusunun fazlasını taşıyor kardeşim! Allah’a emanetsin..
Yaşamım boyunca ‘ Özel ‘ sözcüğüne mesafeli durmuşumdur.
Okulun, hastanenin özeline kafam basmıyor kardeşim!
Emekçinin, garibanın gündemini teğet bile geçmeyen sözcüklerin şahsım için de kıymeti yoktur..
Olsa olsa diş fırçası ‘ özel ‘ olur!