Sevginin ve aşkın şairi Can Yücel'e göre Kadın dediğin... video

Sevginin ve aşkın şairi Can Yücel'e göre Kadın dediğin

KADIN DEDİĞİN...

Kadın dediğin iyi sevişecek arkadaş.

Koyun gibi yatmayacak, kımıl kımıl olacak yatakta.

Aklını başından alacak ama, aklını sadece bununla yormayacak.

Delireceksin ama delirmen hastalıktan olmayacak.

Uzanıverdi mi yanına boylu boyunca, göğsünde atan kalbinin yerine koyacaksın kendini, ruhunu, herşeyini.

Aşksız yatmayacak yatağa ve sen bunu bileceksin.



Kadın gibi kadın olacak kadın dediğin, çıtır çerez niyetine yemediğin.

Bir gecelik değil, ömürlük olacak ömürlük.

Yıllara rehaveti değil huzuru taşıyacak.

En seksi leydi olmayı da bilecek,hanım sultan olup sözünü geçirmeyi de.

Cıvık konulara takılıp zaman tüketmeyecek, küfretmeyecek,

Kadın dediğin ayıp nedir bilecek.



Sıkboğaz edip seni yalancı durumuna düşürmeyecek.

Seni öyle bir tutacak ki arkadaş, sen bile şaşıracaksın öyle tutulduğuna. iki lafın başı, her

tartışmada ayrılalım tehtidi savurmayacak.

Sabırlı olacak ve asla gururuna dokunmayacak…



Tuzu az, şekeri çok gibi limiti olmayan prosedürlerle yemeklerle işi olmayacak.

Şöyle pastırmalı kurufasülyenin yanına tereyağlı pilavı konduracak şüphesiz.

Salatasız oturmayacak yemeğe.



Temiz olacak herşeyden önce mesela köfteyi mıncıklarken elleri yahut pahalı parfümlerin

sindiği, boyacı küpü gibi, her öptüğünde bulaşık bir tadın kaldığı bir kadını öpmeyeceksin.

Buram buram aşka sarılacaksın arkadaş.

Buram buram kadın kokacak kadın dediğin.



Kadın dediğin güzel olacak…

Zeki olacak zeki, seni bir hamur gibi karmasını da bilecek, o hamura kendini katmasını da…

Paranın güzelliğini bilecek ama ne parasızlığın ezikliğini ne de paranın kudurmuşluğunu yaşayacak.

Değerlerini bir anlık hevesler uğruna terketmeyecek.

Namussuzluğunu , ahlaksızlığını ancak ve ancak seni baştan çıkarırken kullanacak, yan gözle adam kesmeyecek ,başka sevgili edinmeyecek.



Sarışın, renkli gözlü uzun bacaklı, beyaz tenli, ince bilekli dilber filan fasarya…

Kadın dediğin hatun olacak arkadaş, sözüne güvenilir, olacak.

Bileceksin ki konuşulanlar burada kalır, kapıdan çıkmaz bir daha.

Ağzı sıkı olacak kadın dediğin.

Sırrını tutacak ama gününü bekleyip kusmayacak…



Para lazımcılardan, kürkçülerden, cep telefonu manyaklarından,dırdırcılardan,

unutkanlıklarını senin üzerine atanlardan, kendi yetersizliğini seni suçlayarak rahatlayanlardan,

raf süslerinden,tehtidkarlardan, kaçaklardan, kıkırdayanlardan, boş bakanlardan olmayacak.

Saflığı, cahilliği, aptallığı oynamayacak, biraz ukala olabilir ancak sana rol yapmayacak.

Bir şeyi çok isterse ve inançları doğrultusunda yapacak.



En önemlisi kendini sevecek arkadaş, kendini sevmeyen kadından sana ne hayır gelir.

Bir bakarsın ki yıllar sonra bu kadınla ne yatağa sığabiliyorsun, ne toprağa…



Koluna takıp gezmesini de bileceksin gururla, koynuna çekip sevişmesini de şehvetle.



Analığını da bilecek, çocuklarından saygı görmeyi de, anaya babaya hürmet etmeyi de…



Kadın kadın olacak be, seni sadece sen olduğun için, sensin diye sevecek.

Parayla pulla, kariyerle, kimin ne dediğiyle, sınırlamayacak.

Hem sevgilin, hem arkadaşın, hem annen, hem çocuğun olacak, bağrına basacaksın huzurla…

Bileceksin ki evde ‘O’ kadın tarafından beklenmenin zevkini hiçbir zevk yaşatamaz sana…

 

CAN YÜCEL KİMDİR?

Can Yücel, 21 Ağustos 1926 tarihinde İstanbul'da dünyaya geldi. Tek parti döneminde 7 yıl süreyle Milli Eğitim Bakanı olarak görev yapan Hasan Ali Yücel'in oğlu olan Can Yücel, 1943'te yakın dostu ve sınıf arkadaşı Gazi Yaşargil ile birlikte yurt dışı eğitim bursu kazandı. Yurt dışına gitmek isteyen Can Yücel'e, babası Hasan Ali Yücel "Bakan, kendi oğluna torpil yaptı derler" diyerek karşı çıktı.

Ancak arkadaşı Gazi Yaşargil, bursu tamamen kendi haklarıyla ve çalışarak kazandıklarını söyleyince yurt dışına gitti. Ankara ve Cambridge üniversitelerinde Yunanca ve Latince dersleri aldı.

Birçok etkinlikte çevirmenlk yaptı ve Londra'da BBC'nin Türkçe bölümünde spikerlik yaptı. Kore'de askerliğini yaptıktan sonra 1958'de Türkiye'ye döndü ve şair olarak yaşamına İstanbul'da devam etti. Bodrum ve Marmaris'te te bir süre turist rehberliği yapan Can Yücel, 1956 yılında Güler Yücel ile evlendi. Evliliğinden bir oğlu ve iki kızı bulunmaktadır.

Son yıllarında Eski Datça'ya yerleşen Can Yücel'in Leman ve Öküz dergilerinde şiirleri ile yazıları yayımlandı. Emek Partisi'nin 1996 yılında kurulmasında rol oynadı ve kurucu üyeler arasındaydı.

12 Ağustos 1999 gecesi hayatını kaybetti ve çok sevdiği günebakan çiçekleriyle uğurlandı. Can Yücel'in cenazesi, Datça'ya defnedildi.

Usta şair , ölmeden önce yaptığı son röportajını Datça’da eşiyle yaşadığı köy evinde vermişti.

İşte o röprtaj;

Can Yücel bir şiir insanı. Hatta bir “şiir insan.” Yaşanan her gün için hapishane duvarına atılan çentikler misali yüzündeki yüzlerce kırışıklığı, yakalandığı Allahın belası kanser hastalığı yüzünden iyice boğuklaşmış sesi ve hepsinden intikam alır, hepsini sarhoş edercesine ayakta duran beyniyle, kalemiyle, diliyle, “dilindeki küfürüyle” lâfını esirgemeyen bir Can Yücel’le beraberdik.

Datça’da, gerçek Türk insanının içinde, ışığını beğendiği, havasından üşümediği tek katlı köy evinde sohbetleştik. Rahatsızlığı yüzünden bütün röportaj tekliflerini geri çeviren “Can Baba”yla röportajımız, “Üsküdar iskelesinde iki boyacı çocuğun konuşması” adlı şiirinde de dediği gibi oldu: “Öyle güzel bir röportaj atıyoruz ki, Adem abem bile tutamaz, elleri yanar.”

Datça’ya kaçışın sebebi nedir?

Önce Marmaris’e gelmiş, buraya da uğramış ve beğenmiştim. Sonra Marmaris’ten de ayrıldık ve İstanbul’a yerleştik. İlk olarak aşağı yukarı 10 sene önce geldim. Biraz param vardı ve buralar o zamanlar ucuzdu. Parayı denkleştirdik ve bir ev aldık. Tamir ettirdik. İstanbul da sıktı zaten. Havası bozuldu, tadı bozuk.

Artık Kuzguncuk, Üsküdar yok mu?

İstanbul’un pek keyfi kalmadı. Buralar daha iyi. Orası daha bir bozuk. Eski Üsküdar, Sultantepe, Selamsız böyle değildi. İlk olarak iskele tarafı elden gitti, sonra Balaban malaban da gitti. Hem fazla kalabalık. Zaten şimdi bir b.k da kalmadı. Kitapçı kalmadı, meyhane de kalmadı, hiçbir şey yok. Arasan bile kitapçı bulamazsın.

İnsanlar “şu işe girdim, şöyle yaptım” diye otobiyografilerini yazıyorlar. Oysa siz bir otobiyografi yazmadınız. “Ben bunu hissettim, şu şekilde duyumsadım” dediğiniz şeylere vücut verdiniz. Şiirleriniz için ruhunuzun otobiyografik fasikülleri diyebilir miyiz?

Her yazı parçasının öyle olduğunu kimse söyleyemez. Yaşadığım şeyleri yazdığım doğru. Ama doğrudan doğruya, mutlaka onları yazmak diye bir şey yok. Farklı konularda da, o an için hissettiğin, inandığın başka bir durum hakkında da yazabilirsin. Ama genel olarak şiirlerimin yaşadıklarımdan çıktığı yadsınamaz. Şiir hayattan çıkar. Ama günübirliğine çıkan bir olay vardır, bir durum vardır. Sizi etkiler. O zaman öyle hisseder öyle yazarsınız. Şiirin temelini tabii ki yaşadıklarımız oluşturur.

Yazdıklarınızla yaptıklarınız hep benzeşti. Şiirlerinizde varolan saldırganlıkla “kavlinizi hep fiilinizle ispat” ettiniz. Aynı anarşist, dürüst ve içten gelen tepkiyle yaşadığınızı söyleyebilir miyiz?

Bu büyük bir iddia olur. Aslında benim için biraz “höt be höt” bir adam denir. Yoksa nerede öyle yazdığı gibi yaşayan, yaşadığı gibi şiir yazan adam. Bu büyük iddiadır. Fazla “zartası zurtası” olmayan bir adam olduğumdan

belki, benim için bu lâfı söylemek yerinde olabilir. Bu iddia bende biraz yerini buluyor olabilir. Ama her zaman değil. Hele böyle Türkiye gibi bir yerde, her istediğini, inandığını söyleyen adamı yaşatırlar mı?

Ettiğiniz bir lâf için hiç pişman oldunuz mu?

Ben genel olarak pişmanlık duymam. Hatta buna bir de lâf taktım; “Ben pişmaniye yemem” diyorum. Ama yine de biz yazar çizer takımı aşağı yukarı hukuku bilmek zorundayız. Başımızın belaya girmemesi için gerekli bu. “Bu lâfın ucu nereye çıkar” diye düşünmek zorundayız. Sözlerimizin nereye gideceğini iyi hesaplamamız, kanunları iyi bilmemiz gerekir. E, zaten bunca senedir öğrendik bu boku. Fakat yine bütün tedbirleri almana rağmen dil açık verebiliyor. Hatta bir davamda hakimin birine dedim ki “Hakim bey, ben kendimi yarı yarıya sizin gibi hukukçu zannediyordum. Bu sözden de beni şubeye çekeceğiniz hiç aklıma gelmiyordu. Ama siz benden daha iyi bir hukukçuymuşsunuz. Buldunuz ya bunda bir suç unsuru.” Eğer canın suç bulmak istiyorsa arayınca bulursun. Arayınca diyorum ama.

Peki söylemediğinizden pişman olduğunuz, şu lâfı şurada yapıştırmalıydım dediğiniz durumlar gerçekleşti mi?

O işi yıllardır öğrendim. Yerini buldum mu lâfı yapıştırıyorum. O konuda bir eksikliğim yok. Ama aslında onun dışında dilimin ucuna gelip de söylemediklerim var. Hatta şimdi bu tükürük bezleri ağzımı kuruttuğundan dolayı iyice sıkıntı çekiyorum. Karşıma yüzüne tükürülmesi gereken herifler çıktığı zaman tüküremiyorum. Böyle eksikliklerim var.

Sizin ve şiirinizin asıl besin kaynağı neydi? Sol mu sizi besledi, bir marangozun çalışması, bir balıkçı teknesi?

Genel olarak sadece babam değil bütün ev “harbi” konuşurdu. Zaten İstanbul lehçesini nedense pek kibar bir lehçe diye tanırlar. Halbuki değil. İstanbullu ince ince küfürlü konuşur. En kibarları saraylılardır. Onlar bile icabında küfür eder. Biz evde rahat konuşurduk, babamın arkadaşları gelirdi onlar da öyle konuşurdu. Benim dostlarım, şairler de, ressamlar da öyle. Hepsi küfür eder, düşündüklerini harbi harbi söyler. E, onlarla konuşa konuşa ben de kaptım bir şeyler tabii. Türkiye’de insanlara tanınan özgürlüklerden kala kala bir küfür etme özgürlüğü kaldı. Onu da elden kaptırdın mı geriye bir şey kalmaz. Onun için sıkı durmak lâzım. “Küfür etme özgürlüğüne sahip çıkmak lâzım.” Ele vermemek lâzım.

Babalar soyadlarının devamını görmek için erkek torun isterler. Siz babanız eski milli eğitim bakanı Hasan Ali Yücel’e bir torunun ömrüyle kısıtlı kalmayan bir soyadı devamı şansı verdiniz. Şiirleriniz bir erkek torun mu?

Bu çizgide ne yapmışsak memnunum. Babamı severdim, sayardım. Onun için ne yaptıysam değer yani. Daha sonraki aile fertlerimiz de iyi çıktı. Ressamı çıktı, balıkçısı çıktı, doktoru çıktı. Torunlarsa bela. Belki bütün büyükbabalara, büyükanalara konuşulduğu gibi aralarında “Bizim Ali Bey var, Deli Ali Bey. Şunu demiş, bunu demiş” tarzı konuşuyorlardır. Geçen gün bir tanesi, “Cumhuriyetin 75′inci yılı oldu. Bu süper cumhuriyeti ne zaman bitireceksiniz” demiş, gülmekten öldüm.

Peki kendinizi başarıyla anlattığına inandığınız bir şiiri tamamlayınca ne hissediyorsunuz?

Memnun oluyoruz tabii. Bir şey başarmanın gururu ve sevinci ekleniyor. Bir de üslûplu bir şiirim olduğu için “Şu şiirim şu dile mi kaçmış, falanca şairden biraz etkilenilmiş gibi algılanır mı” diye ben de kendi kendimi oturup eleştiriyorum. Bir şiiri yazdıktan sonra da bir sürü çaba harcıyoruz. Eğlenceli ama. Şiir eğlenceli, keyifli bir şey.

Çocukken en büyük düşünüz neydi?

Çocuklar “şu meslekten veya bu meslekten olacağım” diye düşünür, hayaller kurar. Ama bu bende olmadı. Yalnız ailem öğüt verdi, babam öğüt verdi. Babamın üretkenliğini ben de hissetmiş olabilirim. Kendimi böyle geliştirmiş, belki bundan etkilenmiş olabilirim. Eski Yunanca ve Lâtince okudum. Sonuçta politika molitika falan üçkağıda dönmüş. Şimdi ondan da olmadığıma memnunum. Eğer bir partiye falan girseydim, kimbilir kaç kere kovulmuştum. Her seferinde yeniden kovarlardı.

Son şiirlerinizden “Requiem”de, yarım yaşandığına bin pişman olunan, yarım kalan bir hayattan bahsediliyor. Ölümün ihmal edildiğinden dem vuruluyor. Bu yarımlığın sebebi ne?

Yarım kalan şu ki; insan yaşarken yaşamın kurallarından biri olan ölümü unutuyor. Mesela Fazıl Hüsnü’nün bir şiiri vardır: “Kimse getirmiyor aklına ölümü” diye. Bence ölüme de temas etmeli. İnsan yaşarken her zaman hatırlamalı ölümü. Bu bir bilinç meselesi. Aynı zamanda insanın hayatına aslen keyif katıcı bir şey. “Ölmek için yaşıyoruz” demek daha keyifli. Çünkü ölümü unutmaman, yaşama, yaşadığın ana daha fazla sahip çıkışını getiriyor peşi sıra. Bundan ötürü, ölümle beraber yaşamanın verimli bir hayat tarzı olduğuna inanıyor ve öyle yaşamamanın yarım yaşamak olduğunu iddia ediyorum. İnsan ölümle bitişik yaşarsa, bu ölüm korkusu daha fazla yaşama sahip çıkmaya yol açar. Daha “tam” yaşamayı sağlar. Düşünmemeyi eksiklik hissediyorum. Sonunda hiç ölüm yokmuş gibi yaşıyor insan.

Hiç kesinleşmiş cezanız var mı?

Son iki davam vardı. Bir tanesi Demirel’e bir lâf söylemişim. Onu inceliyor Yargıtay. Son gelişmeye göre Asliye Ceza 14 ay vermişti. Yargıtay’ın bir uyarısı olmuştu. Onlar da bu uyarıya yarı yarıya uymuşlar. Yine 14 ay vermiş, ama tecil etmişler. Ondan sıyırırız. Şimdi bir de başka davam var. Uzadıkça uzadı, ben de peşini bıraktım. “Meryem Ana”ya sövmüşüz. Gittik kendimizi savunduk, aşağı yukarı iki sene oldu. Valla ne oluyor bilmiyorum. Takip etmeye olanak yok. Bir bilirkişi geliyor, sonra ondan vazgeçiliyor, başka biri geliyor. Ne olacak, ne oluyor belli değil.

Son dönem şiirleriniz, edebiyatın yanısıra bir doktorun yaptığı bir deneyin aşamalarını teybe okuyor gibi. Daha değişik daha karamsar bir dil kullanılıyor.

Hastalıkla doğrudan doğruya ilişkisi var. Hastalık başka bir şey. “Hastalığın sonucu ölüm olsa bile, seyri bambaşka bir şey.” Acısı, ateşi var, sana bakanların haklı olarak sana verdikleri duygusal acı var, iğneler var, ameliyatlar var. Var da var. Hastanede bir sürü hastayla beraber yaşıyorsun. Çok da uzun sürerse hastalık bir hayat tarzına dönüşüyor. Başıma gelen neyse onu daha iyi anlamak için çaba gösteriyorum: “Urartulu bir ur.” Her şey konu oluyor da hastalık niye konu olmasın!

Hastalığı irdelemek…

Hastalığın girdisini, çıktısını, siyahlığını, aydınlığını irdelemek gerekir. Mesela 16′ncı yüzyıl Fransız yazarı Montaigne’nin “Denemeler” adındaki eserini okursanız… Oh-hooo. Kitabın yarısı hastalık ve ölüm hakkında. Adam neşeli bir herif aslında, ama safra kesesinde taş varmış. Ameliyatlar da o yüzyılda kolay değil. Doktorlar da söylüyor zaten, bu taş ağrıları, safra kesesi ağrıları “çok bok” ağrılar. Sinirlere dokunuyor, sistemi bozuyor. O dönemlerde ağrı kesici ilaçlar da gelişmemiş. Adam ağrı içinde “o kaplıca senin, bu kaplıca benim” dolaşıyor. O, hastalıkla yaşamayı öğrenmiş. Ama bu da demektir ki; eğer canım yanıyorsa aşağı yukarı yaşıyorum.

Peki eşiniz Güler hanım? Yıllar önce “Güler beni bırakıp gittiğinde, bütün ışıkları yakıyorum, yarım değil bir kalıp peynir alıyor, 35′lik değil, yetmişlik rakı sipariş ediyorum. Gören düğün var sanır.” diye bir şiir yazmıştınız. Nedir bu hafif çaplı üçkağıtçılık?

Güler iyi. O dönemler ben fazla kafa çekiyordum, o da kızıp gidiyordu. Adet haline getirmişti. Senelik izin gibi bir hale dönmüştü onun gidişleri.

Halen duyduğunuz bir kaygı var mı?

Para kaygısı hep oldu. Babamdan zaten hiç bir şey kalmadı. Ben şiirlerimle idare ettim hep. Şimdi vaziyetim biraz daha iyi. Kitaplarım satıyor, ev kirası vermiyoruz. Yani karnımızı doyurmak açısından bir sıkıntımız yok. Şu günlerde paraca sıkıntı çekmiyorum.

Neden hep underground dergiler, yayınlar? “Piyasa olmak”tan hep kaçındınız.

Yok be anam, baştan beri hiç yazdırmıyorlar ki. Benim yazdıklarım hep Dev-Yol’un Demokrat gazetesine, İşçi partisinin yayınına falandı. Yasaklı ne kadar organ varsa orada yazdım. Geçenlerde çok sevdiğim bir gazeteci dostum ölmüş. Cumhuriyet Gazetesi’ne bir yazı yazdım. İlhan Selçuk ilgilenmiş. Sevmiş de yazıyı, bana telefon ediyor: “Yahu,” diyor “Bizim gazeteye yazman için birimizin ölmesi mi lâzım.” Ben de ağzımı açıp bir şey söylemedim hani, “Bize yaz dediniz de yazmadık mı” diye.

Mahkemeler ikinci adresiniz gibi…

Biz hep damgalı adam olduk. Ben hayatım boyunca muhalif yaşadım. Devlet ve herkes beni menfi diye belledi. Onun için “kan grubum rh negatif.” Onun için düzenle birbirimize kan alıp veremiyoruz. Neyse ki çocuklar rahat büyüdü. Hasta masta olmadılar. Bu ana – baba için normalde büyük derttir ama biz kolay atlattık. Ağır hapisler yedim, iki sene askerlik yaptım. Mahkemeler yordu beni. İşsiz kaldık. İşsiz kalmanın da kendine göre derdi var. Hiç tanımayacağın adamları tanıyor, yapmayacağın işleri yapıyorsun. Sonuçta yine de kendi içimde, ruhumla barışık ve keyifli yaşadım.

CAN YÜCEL ESERLERİ

Yazma

Her Boydan

Sevgi Duvarı

Bir Siyasinin Şiirleri

Ölüm ve Oğlum

Şiir Alayı

Rengâhenk

Gökyokuş

Beşibiyerde

Canfeda

Çok Bi Çocuk

Kısa Devre

Kuzgunun Yavrusu

Gece Vardiyası Albümü

Güle Güle-Seslerin Sessizliği

Gezintiler

Maaile

Seke Seke

Alavara

Mekânım Datça Olsun

En Uzak Mesafe

Benim Adım Firuzansa Ne Olayım.

Cazcı firuzan

Hotuhların dramı

Biraz alıştım

Bördübet'ten Sedir Adası'na

Yüz Kitabı Şiirlerimden Seçmeler

Yaprak Dökümü

CAN YÜCEL SÖZLERİ

Ömür dediğin üç gündür; dün geldi geçti, yarın meçhuldür. O halde ömür dediğin bir gündür; o da bugündür.

Senden ayrılınca farkettim iki cebim olduğunu.

”Yarın sana göz açtırmayacak olanlar, bugün göz yumduklarındır.”

Gitmek gerekir bazen. Fazla yormadan, daha çok bıktırmadan. Eğer vaktiyse ardına bile dönüp bakmadan.

Kendi elinle kazdığın kuyuya, aşk, ufacık bir taş atmaktır. Gürültüsü büyüyünce sessizliğin, marifet, yosunlar gibi susmaktır.

Hani bazı şehirler vardır ya; saat 10′dan sonra kimsecikler olmaz… İşte sen’den sonrası, on’dan sonrası!

Kadından meleklik bekliyorsan, ona cennetini sunacaksın.

İçin yanarken üşümek, yüreğin kan ağlarken gülmek, özleyip de sevdiğini görememek. İşte aşk bu olsa gerek!

Gitmek istiyorsa, bırakacaksın gitsin! Aklı seninle olmayanın bedeni yanında olsun ister misin?

Ömür dediğin üç gündür; dün geldi geçti, yarın meçhuldür. O halde ömür dediğin bir gündür; o da bugündür.

Aslında bütün insanları sevebilirdim, sevmeye senden başlamasaydım

Shakespeare yazmış, Can Yücel çevirmiş ...

Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni, 

Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez. 

Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini, 

Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz, 

Değil mi ki ayaklar altında insan onuru, 

O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış, 

Ezilmiş, hor görülmüş el emeği, göz nuru, 

Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş, 

Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın, 

Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene, 

Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın, 

Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen' e  

Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama, 

Seni yalnız koymak var, o koyuyor adama.