KADIN

Başlık hiç tereddütsüz kondu; emin olun. Gündem zaptiyesinden yakamı ve kalemimi kurtarmam vakit alıyor çoğu zaman!. İlla ki bir kalıba oturtmak gerekirse geciktirilmiş bir  ‘ 8 MART ‘ yazısı deriz; olur biter..

İlk kadın anamdı benim için; doğaldır da!. Tohumumun atıldığı rahmi ilk ve en korunaklı sığınağımdı. Öyle ya! Doğuncaya kadar da sonrasında da bedeninden beslendiğiniz başka canlı olabilir mi? Rahmet ve minnetle, ödeyemeyeceğim borcumun tatlı ağırlığı altında boynumu büktüğüm tek varlıktır..

Sonrasında kız kardeşlerim geliyor.. 1970’li yılların başlarında hazır bez falan yoktu. Sema’nın altına bağlayacağı bezi üzerine oturarak ısıtmamı isterdi anam. Okuldan eve gelirken akranlarımla yaptığımız programları ( farkında bile olmadan bozan ) en küçüğümüzdü!. Ağlamasın diye beşiğini sallardım; sokak bana, ben sokağa hasret!.

Dördüncü kadın kızım. Pek severim sözcüğü; kerimem.. Kısaca mucizem diyorum ona.  Yaradanın O’nunla sınırlandırdığı evlat hasretime sığmayarak taşmasına ne diyebilirim ki?! Hay sen çok yaşayasın çocuk..

Ana, bacı ve kerimeden sonra elbette yaşam yoldaşım var sırada. Bugünümün şükürü yarınımın duası.. Önünde ya da arkasında değil; yanında ve yamacında olmaktan karşılıklı pek hoşnut olduğumuz yoldaşım..

Laf aramızda, en zorlandığım yazılardan oluyor. Nasıl olmasın ki!?! Sözcükler dünyasında gezinirken en afililerini arıyorum yazıya yakışacak.. Üç evladını türlü zorluklarla yetiştirmiş bir ana var karşımda.. İkişer tane pırıl pırıl evlat yetiştirmekle kalmayıp ağabeylerine de her koşulda siper olmuş iki bacım var karşımda.. Hiç yükünü hissettirmeden büyüyen ve gittikçe büyüyecek bir evladım var karşımda.. Yaşamımın en karanlık gecesinde tan yeri ağarmasının güneşi var yanımda, eşim.. Hepsi kadın!.

Burada pozitif ayrımcılık falan komik olur dostlar.. Var olmamı sağlayan kadınlara pozitif ayrımcılık ne haddime!. Onlar yapmışlar pozitif ne varsa..

Bendenize düşen; tüm kadınlarımızın önünde ceketimi iliklemektir…