SINAV
- Kızım okunmuş pirinçleri yuttun mu?
- Anne maske varken zor oluyor.
- Şu muskayı da tak bakayım.
- Of anne yaa..
- Hadi bakalım Allah zihin açıklığı versin.
İşimiz hep Allah' la.
Doğduğumuz an başlıyor mücadele. Okula başlayana kadar ana kucağında el bebek, gül bebek büyüyoruz. Birden değişiyor hayat. Yeni bırakmışken altımızdaki bezi okul başlıyor. Emziği atıyoruz dudağımızdan, kalemi alıyoruz elimize. Sabahın köründe yollara revan oluyoruz.
Ve okullu oluyoruz..
3 yaşında kreş, 5 yaşında anaokul, 6 bitmeden ilkokul.. Bir bakıyorsun üniversite sınavı geliyor önüne. İlk sınav değil bu. İlkokuldan başlıyor sınavlar. Bir sınavdan başka bir sınava geçiyor zaman. Ders çalış, kursa git, öğretmen gelecek, test çöz, İngilizce öğren, keman kursu, basketbol antremanı, yüzme öğrenme..
Biz çocukları iyi yetiştiriyoruz!
Nerede kaldı çelik çomak, saklambaç, yakan top..?
Nerede kaldı hayaller?
Nerede kaldı çocukluğumuz?
Hani benim gençliğim anne?
Üniversite bitiyor. Bazılarımız master yapıyor. En az bir yabancı dil. Mühendis oluyor çocuklar, avukat, mimar, ekonomist..
- Hele bir askerliğini yap sonra iş bakarsın.
- İşin olmadan evlenemezsin o kızla, nasıl geçineceksin?
- Bu devirde iş nerede?
- Herkes üniversite mezunu.
- Gitsin, yurtdışına gitsin, kurtarsın kendini.
Ne hale getirdik biz bu çocukları? Mutlu edemedik insanımızı. İş yaratamadık gençlerimize.
Biz bu ülkeye yazık ettik!
Ve bugün sınav..
- Kızım okunmuş suyunu da iç.
- Dua okuyacağım sen çıkana kadar.
- Allah' ım kara çıkarma yüzümüzü.
Yeni başlıyor mücadele, emekli olmayı iple çekeceksin. Emekli olunca rahat mı olacaksın?
Bu ülkede emekli olmak??
Sen bilmezsin bunları, düşünme şimdiden.
Maskeni tak, kalemi, silgiyi unutma sakın.
Umut et sadece, elimizde kalan bir tek umut..
